We ontmoeten de Syrische Khadija (32) in haar tent in een overvol informeel kamp in de Bekavallei. Khadija is een dappere en vastberaden moeder. We zijn hier met een team om de kwetsbaarheid van Syrische vluchtelingen in kaart te brengen. Ze vertelt haar verhaal hoe moeilijk het voor haar is om rond te komen en zorg te dragen voor haar zes kinderen.
Wat opvalt aan Khadija is haar energie en haar moederinstinct waarmee ze haar kinderen beschermt. Ze praat met zo veel passie over hen. Khadija vertelt dat ze net als miljoenen anderen overhaast moest vluchten uit Syrië. Met alleen de paar spullen die ze kon meenemen kwam ze met haar man en kinderen terecht in een overvol kamp in Libanon, op zoek naar hoop en een nieuwe start. Ze voelt de pijn van het verlies van haar oude huis, maar ze weet dat ze de juiste keuze heeft gemaakt voor de veiligheid van haar kinderen. Ze merkte al snel dat het leven in Libanon allesbehalve gemakkelijk was. De maanden werden jaren en ze deed alles wat ze kon om haar kinderen een zo goed mogelijk leven te geven. Maar het was zwaar in Libanon en toen kwam er ook nog eens een crisis in het land. Ook in het kamp werd de situatie steeds nijpender. Ongeveer twee jaar na hun vlucht werd Khadija zwanger. Ondanks de omstandigheden was ze dolgelukkig. Maar haar vreugde sloeg snel om in verdriet… (tekst gaat verder onder de foto’s)
©Medair/Abdul Dennaoui
“Hoe dan ook hebben we heel dringend geld nodig en daar heb ik heel veel voor over,” zegt Khadija.
De Syrische Khadija (32) zit met een paar van haar kinderen in haar tent in Saadnayel in de Bekavallei op 20 juni 2023, terwijl gegevens verzameld worden voor een onderzoek naar de kwetsbaarheid van Syrische vluchtelingen (VASyR). ©Medair/Abdul Dennaoui
In de Bekavallei wonen veel Syrische vluchtelingen die voor het aanhoudende geweld in hun eigen land gevlucht zijn op zoek naar veiligheid. De crisis duurt nu al bijna 13 jaar en vluchtelingen in tentenkampen in Libanon hebben het extreem zwaar. De mensen hebben grote moeite om in hun eerste levensbehoeften te voorzien. Ze hebben geen geld voor eten, de huur, elektriciteit en medicijnen. In de meervoudige crisis in Libanon is het voor gevluchte mensen steeds moeilijker om in hun eerste levensbehoeften te voorzien.
De Syrische Khadija (32) zit met haar jongste kind in haar tent in Saadnayel in de Bekavallei op 20 juni 2023, terwijl gegevens verzameld worden voor het onderzoek naar kwetsbaarheden van Syrische vluchtelingen (VASyR). ©Medair/Abdul Dennaoui
Op een dag, ze was nog zwanger, verliet haar man haar zonder enige uitleg. Ze was totaal ontredderd en begreep niet waarom haar man hun gezin in de steek liet. Maar uit de liefde voor haar kinderen putte ze de kracht om door te gaan. Dagen werden weken, zonder dat ze iets van haar man hoorde. Angstig en alleen beviel ze van haar baby, een prachtige zoon.
Tegenwoordig is Khadija een alleenstaande moeder met zes kinderen. Ze probeert zo goed mogelijk voor hen te zorgen, ondanks het feit dat veel noodzakelijke levensbehoeften nauwelijks te krijgen zijn. Van hulporganisaties krijgt ze voedsel en financiële ondersteuning, maar dat is niet genoeg. Khadija probeert met baantjes wat bij te verdienen om eten op tafel te zetten en inkopen te doen. De crisis wordt steeds groter en de hulp is onvoldoende.
“Waar zal ik beginnen? God heeft mij gezegend met zes prachtige kinderen. Zij zijn mijn grootste zegen in het leven. Mijn jongste is twee jaar en mijn oudste veertien. Ik doe wat ik kan als alleenstaande moeder, want ik wil niet dat mijn kinderen opgroeien in een kapot huis. We zijn als gezin uit Syrië naar Libanon gevlucht, omdat we hoop zochten. Maar onze lange zoektocht naar hoop is door het vertrek van mijn man stilgezet. Nu komt alles alleen op mijn schouders terecht. Ik was nog zwanger van onze jongste toen hij naar Syrië vertrok zonder iets te zeggen. Hij heeft niets meer van zich laten horen. De crisis wordt steeds groter en elke dag is het weer een gevecht om mijn kinderen te geven wat ze nodig hebben. Ik heb een schuld van 150 dollar opgebouwd, omdat ik geld nodig had om de elektriciteitsrekening te betalen en boodschappen te doen. Maar het is niet genoeg. Alles wordt steeds duurder en we kunnen het niet meer betalen. Ons gezin heeft elke vijf dagen ongeveer drie zakken met broden nodig. En per week heb ik ongeveer twee zakken aardappels nodig om de kinderen te eten te geven. De situatie wordt steeds ondraaglijker en ik kan het niet meer aan”.
Ze gaat verder: “Vroeger kregen we wel hulp van de buren of van kennissen. De meeste mensen konden wel iets voor ons doen. Maar nu is alles anders. Iedereen probeert het eigen hoofd boven water te houden. We krijgen hulp van internationale organisaties, maar daarnaast moet ik ook nog geld verdienen. Ik pel knoflook voor 25.000 Libanese pond (ongeveer 25 eurocent volgens de marktkoers) per kilo, op een landje hier tegenover het kamp. Ik leg een grote deken neer en verspreid de knoflook erover. De teentjes die ik gepeld heb, doe ik in een emmer. Het meeste wat ik op een dag gepeld heb, was tien kilo. Dat leverde mij 250.000 Libanese pond op (ongeveer 2,50 euro) Ik heb het ervoor over om de hele dag in de felle zon te zitten in de scherpe knoflooklucht, allemaal om wat geld te verdienen. Hoe dan ook hebben we heel dringend geld nodig en daar heb ik heel veel voor over. Als moeder van zes kinderen zet ik door. Ik doe het uit liefde en om ze een beter leven te geven. Ik probeer de zorgen van hen weg te houden.”
Terwijl Khadija vertelt, voel je de zorgen die haar op het hart drukken. Ze weet dat ze sterk moet blijven voor haar kinderen, omdat ze van haar afhankelijk zijn. Het gaat steeds slechter in Libanon en er is geen einde in zicht. Dit is de harde realiteit van Syrische vluchtelingen in de tentenkampen.
Medair-medewerkers Naji en Rola verzamelen gegevens voor het onderzoek naar kwetsbaarheden van Syrische vluchtelingen in Libanon (VASyR). Ze praten met de Syrische Khadija (32) in haar tent in in Saadnayel in de Bekavallei op 20 juni 2023. ©Medair/Abdul Dennaoui
Het werk van Medair in de Bekavallei in Libanon wordt gefinancierd door de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor vluchtelingen (UNHCR) en particuliere donateurs.
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in deze publicatie vallen uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
