Op weg naar Sumy stoppen we bij een dorpje in de buurt van de grens met Rusland. Veel huizen in het dorp zijn verwoest, maar er zijn ook mensen teruggekomen. Ze proberen hun huizen te repareren, zodat ze er weer in kunnen wonen. De lente breekt aan; een bijzondere tijd. De zon straalt, bomen staan in bloei, het gras wordt groen en de vogels fluiten. Op zulke momenten hoop je dat alles wat verwoest is weer hersteld wordt, net als de natuur die na de winterperiode weer opbloeit. We raken in gesprek met Taisiia in de tuin bij haar huis. Het huis is vorig jaar vernield.
“Er is een God, want hij heeft ons gered. We waren even weg om eten te brengen naar mijn oude moeder. Een kwartiertje later stond mijn huis er niet meer. Er viel een bom in onze tuin,” vertelt de 44-jarige Oekraïense. “Toen we hoorden dat er iets aan de hand was in ons land, ben ik direct mijn zoon van 15 naar de winkel gegaan om eten te kopen. Nadat we thuiskwamen, besloot ik om wat eten naar mijn moeder te brengen. Ze woont vlakbij. Onderweg zagen we tanks en we renden snel naar het huis van mijn moeder. Daar schuilden we in de kelder en hoorden we de explosies. Ik dacht direct dat er iets met mijn huis gebeurd was. Ik weet niet waarom ik dat dacht.”
Taisiia vertelt haar verhaal aan Medair-medewerkers
Er komen tranen in Taisiia’s ogen terwijl ze verder vertelt. “Nadat het schieten ophield, gingen we naar buiten. Ik kreeg heel veel berichten en telefoontjes binnen. De buren belden om te zeggen dat ons huis weg was.
Ik rende terug naar huis en zag met mijn eigen ogen wat er gebeurd was. Ik begon te schreeuwen, want huilen kon ik niet. Het deed zo veel pijn. Er was niets meer over van mijn huis,” vertelt Taisiia.
Dan vertelt ze dat ze het huis pas een week eerder gekocht had. Zij en haar zoon droomden al jaren van zo’n huis. Ze was zelfs naar Duitsland gegaan om daar te werken, zodat ze een huis zou kunnen kopen. Daar zorgde ze voor een oude vrouw. “Toen we dit huis gekocht hadden, begonnen mijn zoon en ik met opknappen: we veegden en dweilden de vloer en snoeiden de bomen. We vergaten soms te eten omdat we zo blij waren met ons nieuwe huis. Het was een droom die uitkwam,” zegt Taisiia.
Taisiia staat bij de ingang van haar kelder
Ze loopt naar de voordeur van haar huis, omdat dat het enige is dat nog overeind staat. Dan geeft ze ons een rondleiding door het huis, alsof het nog bestaat. Ze laat zien waar de keuken, slaapkamer en woonkamer waren. Ze vertelt over de plannen die ze had met het huis. Ze wilde een tuinhuisje bouwen en nog meer bomen planten. Nu bloeit er één oude appelboom in de gebombardeerde tuin. Taisiia en haar zoon zijn bij haar moeder ingetrokken. “Mijn moeder heeft pijnlijke voeten en woont in een oud huis. Mijn zoon en ik wonen nu bij haar,” zegt Taisiia. Medair hielp de familie met brandhout, zodat ze het warm konden houden tijdens de winter.
Taisiia laat het Medair-team zien wat er over is van haar huis
“Nu droom ik van een huis en van vrede, meer niet. Ik wil op deze plek een nieuw huis bouwen. Mijn zoon en ik waren er op slag verliefd op, daarom.”
Tegen het einde van ons gesprek komt er een glimlach op haar gezicht en zie je hoop in haar ogen. Ze omhelst de teamleden en nodigt ons uit om koffie te komen drinken als haar huis klaar is.
De vloer van het huis is alles wat er over is
Het werk van Medair in Oekraïne wordt gefinancierd door PMU, CDB, CEDAR, Mustard Seed en Tearfund NZ.
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in deze publicatie vallen uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
