“Ik heb mijn man verloren toen we wegrenden van ons brandende huis. Hij is vermoord door gewapende mannen,” vertelt Georgine
“Hij is al meer dan een jaar geleden gestorven, maar ik ben nog steeds aan het rouwen. Ik ben bang wanneer ik aan hem en aan mijn kinderen denk,” zegt ze, vechtend tegen de tranen. “Maar ik moet voor mezelf zorgen en iets doen voor onze kinderen.”
Georgine kan haar kinderen onderhouden omdat ze werk gevonden heeft in het gezondheidscentrum in Lopa. “Het geeft me voldoening dat ik hier andere ontheemden kan helpen. Ik ben gezegend met de mogelijkheid om mijn buren te helpen. We zitten in hetzelfde schuitje,” zegt ze.
Georgine is een van de duizenden mensen die verdreven werden toen gewapende mannen hun dorp in Djugu Territory aanvielen met geweren en machetes. Ik vraag Georgine of we naar het informele kamp kunnen gaan, vlak naast het gezondheidscentrum. Ze neemt me mee naar ontheemde moeders en zwangere jonge vrouwen die op de grond voor hun huizen zitten. De kinderen spelen in de brandende zon.
Georgine stelt me voor aan de 50-jarige Josephine en haar drie weken oude kleindochter die naar haar vernoemd is: Josephine Bahati. Josephine ontvangt ons in haar huisje van gras en takken. Er is één kamer waar overdag geleefd en gekookt wordt en dat ’s nachts als slaapkamer dient
Josephine zit op een steen met haar kleindochter op schoot. “Josephine Bahati is in het gezondheidscentrum geboren. Ik zorgde voor haar moeder tijdens de weeën en hielp de dokter bij de bevalling,” vertelt Georgine.
“Zelfs moeders met gezonde baby’s raad ik aan om naar het gezondheidscentrum te komen voor vaccinaties en controles. Doordat er weinig water is in het kamp lopen we veel kans op diarree en andere ziekten.”
Georgine geeft toe dat het leven in het kamp heel zwaar is. “Er zijn problemen in het kamp: er is niet genoeg te eten, er is weinig ruimte en het risico op verspreiding van ziekten zoals ebola is groot. Toch blijf ik liever hier. Ik heb geen concrete plannen om terug te gaan naar ons dorp.
We missen het comfort van een echt huis, maar ik heb er vrede mee, want ik weet dat mijn kinderen hier veilig zijn. Dit is een nieuw thuis voor mij en mijn kinderen,” vertelt Georgine.
Georgine in gesprek met patiënten bij het gezondheidscentrum van Lopa.
De vrouwen weten niet hoe het verder zal gaan met hen en hun gezinnen. Maar dat er mensen zijn die helpen, geeft hen troost.
Josephine bedankt Georgine voor het medeleven dat ze ondanks haar eigen problemen toont. Georgine is dankbaar voor haar baan in het gezondheidscentrum, een kans die ze krijgt van de mensen ter plaatse en met financiële ondersteuning van Medair.
“We zijn dankbaar dat de mensen in Lopa ons hebben opgenomen. Ze zijn echt gastvrij. We zijn bevoorrecht dat we gratis toegang hebben tot de gezondheidspost,” zegt Georgine.
Zowel Georgine als Josephine geven toe dat ze ook wel eens wanhopig zijn. Toch blijven ze geloven dat ze de moeilijkheden kunnen overwinnen en dat de kinderen die net als hen thuisloos zijn, in gezondheid en vrede kunnen opgroeien.
Dankzij financiering door het US Office for Foreign Disaster Assistance kan Medair 16 gezondheidscentra in de provincies Ituri en Noord-Kivu ondersteunen, zodat kwetsbare mensen basisgezondheidszorg kunnen krijgen. Het project draagt bij aan verlaging van het ziektecijfer en het sterftecijfer onder teruggekeerden, ontheemden en gastgemeenschappen.
Medair biedt de gezondheidscentra ondermeer financiële ondersteuning, levert medicijnen en apparatuur, geeft training en begeleiding en voert kleine herstelwerkzaamheden uit voor adequate sanitatie, hygiëne en goede afvalverwerking.
