“We hielden elkaar vast in de nacht om warm te blijven en we baden dat we het zouden overleven. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was bang, maar mijn kinderen waren mijn houvast”, zegt de 43-jarige Mounfed. Ze woonde in Al Fardous, Syrië, vlakbij de opvanglocatie. Ze woonde er met haar drie kinderen; twee dochters en een zoon. Door de gevolgen van de aardbeving van 6 februari ervaren ze dagelijks een strijd om te overleven.
In Aleppo kunnen mensen terecht in opvangcentra als ze hun eigen huis niet in kunnen of durven. Deze opvangcentra zijn vaak ingericht in scholen of moskeeën, maar zijn niet altijd heel geschikt voor gezinnen. Medair helpt om de opvangcentra te voorzien van goede sanitaire voorzieningen en voldoende schoon water. Tijdens een bezoek aan een opvangcentrum met ons team voor water, sanitair en hygiëne wordt het me duidelijk hoe zwaar deze mensen het hebben.
De opvanglocatie zit in een school die omgeven is door ingestorte gebouwen en puin. De wind blaast grote stofwolken op. Het opvangcentrum is een grote, open ruimte waar honderden mensen verblijven. Ze zitten in klaslokalen of in tenten naast de school. Ondanks de benarde leefomstandigheden in de overvolle klaslokalen hangt er een goede sfeer. Je ziet hoe sterk en weerbaar deze mensen zijn. Ondanks hun ervaringen houden ze hoop en doen ze hun best om er iets van te maken. Er zijn ook mensen die hun handen vol hebben aan het trauma dat ze hebben opgelopen.
De verwoestende aardbevingen op 6 februari 2023 richtten in Syrië en Turkije veel schade aan. Er waren meer dan 11.000 naschokken. De ravage in de straten en het leed van veel mensen is enorm. De gevolgen van de aardbevingen zijn in de hele regio merkbaar.
Het huis van Mounfed is onveilig verklaard door de plaatselijke autoriteiten, dus daar kunnen ze niet meer terecht. Nu woont ze met haar gezin in de opvanglocatie, waar ze een klaslokaal delen met een ander gezin uit Aleppo.
Mounfed (43) uit Al Fardous in Aleppo heeft de aardbevingen overleefd. Deze vrouw met specifieke behoeften woont met haar gezin in de Zuhair-school, die momenteel als opvanglocatie gebruikt wordt, 6 februari 2023. ©Medair/Abdul Dennaoui
“We sliepen in de nacht van de aardbeving. De angst voel ik nog steeds, ik krijg elke keer kippenvel als ik eraan denk”, zegt ze terwijl ze over haar arm strijkt. Ik werd wakker doordat het huis schudde. Ik hoorde mijn kinderen ‘mama’ schreeuwen. ‘Mama, mama’ was het enige dat ik hoorde. Die angst in hun stemmen, verschrikkelijk”, herinnert ze zich.
“Ik had geen tijd om na te denken. De veiligheid van mijn kinderen was het belangrijkste. Ik zei tegen mezelf dat ik mijn kinderen in veiligheid moest brengen, dat is alles wat telt. Ik rende zo snel mogelijk naar de slaapkamer van mijn kinderen om snel te kunnen vluchten. Het geluid van het bevende gebouw en de scheurende muren was onbeschrijfelijk. In een flits dacht ik dat dit het einde was voor ons. We gaan het niet halen, dacht ik. Maar ik was vastbesloten om mijn kinderen in veiligheid te brengen en ik stuurde ze de trap af. Voor mij duurde het wat langer. Zoals je ziet ben ik een klein mens. Mijn benen zijn niet zo goed als ze vroeger waren. Toen ik jong was, ben ik meerdere keren geopereerd aan mijn botten, maar het is weer teruggekomen. Ik ben dankbaar dat ik nog zelf kan lopen. Het is wel zwaar, maar het lukt. Ik ben een doorzetter. Toen mijn kinderen beneden waren, kwam ik er ook”, vertelt ze terwijl ze even op adem komt.
Ammar, WASH-projectmanager bij Medair, in gesprek met Mounfed (43) uit Al Fardous in Aleppo die de aardbevingen heeft overleefd. Deze vrouw met specifieke behoeften woont met haar gezin in de Zuhair-school, die momenteel als opvanglocatie gebruikt wordt, 6 februari 2023. ©Medair/Abdul Dennaoui
Mounfed en haar kinderen zwierven meer dan een dag op straat rond, totdat ze de opvanglocatie bereikten. “De nachten waren donker, lang en koud”, vertelt ze. “We hielden elkaar vast in de nacht om warm te blijven en we baden dat we het zouden overleven. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik was bang, maar mijn kinderen waren mijn houvast”, zegt ze met tranen in haar ogen.
“De dag na de aardbevingen was een totale ramp. Overal lagen brokstukken en puin. Er waren heel veel mensen op straat en het regende de hele tijd. Een paar gebouwen tegenover ons huis waren compleet ingestort door de aardbeving. De aanblik was vreselijk en ik realiseerde me dat we dood hadden kunnen zijn. Mensen waren aan het roepen, kinderen huilden hysterisch. Sommige mensen zochten naar overlevenden en riepen de namen van hun dierbaren. Het was zo verdrietig, mijn hart was gebroken. Ik wist toen nog niet dat er familieleden van mij waren omgekomen door de aardbeving. Later hoorde ik dat er drie mensen uit mijn naaste familie waren gestorven. Het duurde even om dat nieuws te verwerken, maar ik moest sterk blijven voor mijn kinderen. Ze hadden al zo veel doorgemaakt.”
In de dagen daarna richtte Mounfed zich op de zorg voor haar kinderen. “Ik leef voor hen. Elke dag maak ik tijd om met ze te praten, om ervoor te zorgen dat ze niet getraumatiseerd raken. We praten over wat ze voelen en hoe we de situatie kunnen verbeteren. Als ze lachen, denk ik dat ze met Gods hulp er weer bovenop komen. Ze willen graag weer naar huis, daarom vraag ik aan God of dat ooit nog gaat gebeuren.”
Mounfed (43) uit Al Fardous in Aleppo heeft de aardbevingen overleefd. Deze vrouw met specifieke behoeften laat het klaslokaal zien waar ze verblijven. De Zuhair-school wordt momenteel als opvanglocatie gebruikt, 6 februari 2023. ©Medair/Abdul Dennaoui
De kinderen vragen wanneer ze weer naar huis kunnen. Mounfed zegt dan: ‘Als God zover is om ons weer thuis te brengen.” Soms gaat ze alleen naar haar huis om wat spullen op te halen, zoals kleren of dekens. “Ik heb er wel over gedacht om ze een keer mee te nemen, maar ik weet dat het te lastig is dat ze dan weer weg moeten. En eerlijk gezegd vind ik het risico ook te groot. Het is een moeilijke periode voor ons gezin. We hebben een huis, maar kunnen er niet naartoe. Dat is de realiteit waarmee we moeten leven”, zegt ze geëmotioneerd.
In de opvanglocatie delen Mounfed en haar kinderen de ruimte met een ander gezin met vier kinderen. Ze hebben matrassen en wat dekens gekregen en hebben een eigen plekje gemaakt. Als ze slapen, ligt Mounfed in het midden. Zo kan ze haar kinderen allemaal troosten.
“In de school hier krijgen we de belangrijkste dingen. Vooral schoon, veilig water is belangrijk. Veilig en schoon water is de essentie van het leven. Dat we dat hier hebben, zonder ver te hoeven lopen, is echt een zegen. Ik ben het hoofd van ons gezin, maar ik kan met mijn lengte geen grote afstanden lopen. Als hier geen water was, zouden we als gezin geen drinkwater hebben. Daarvoor zijn we dus heel dankbaar en het is een echte zegen. Als we onze zegeningen tellen, dan is schoon en veilig water er één. En het is een zegening dat we elkaar hebben. We zijn gezegend met mensen zoals jullie die naar ons omkijken. ‘s Nachts in mijn gebeden bid ik altijd voor jullie. Anders zouden we hier niet zijn”, zegt ze met een bescheiden glimlach.
Duizenden mensen schuilen in opvanglocaties die niet gemaakt zijn om voor langere tijd gezinnen te huisvesten, zeker niet onder winterse omstandigheden. Als er in een opvanglocatie geen goede watervoorziening is, dan zorgt Medair dagelijks voor aanvoer van water met een tankwagen. Medair levert ongeveer 50.000 liter voor in totaal 6.000 mensen in getroffen gebieden in Aleppo.
Vanuit een tankwagen met een generator wordt schoon, veilig water in tanks gepompt op het dak van de Zuhair-school, die momenteel als opvanglocatie gebruikt wordt in Al Fardous in Aleppo, 6 februari 2023. ©Medair/Abdul Dennaoui
De hulp van Medair na de aardbeving in Aleppo is gefinancierd door onder andere het Syrian Humanitarian Fund (SHF), Chaîne du Bonheur, het Zwitserse Bureau voor Ontwikkeling en Samenwerking (SDC) van het Federale Ministerie van Buitenlandse Zaken en door de Europese Unie.
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in dit bericht vallen onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
