Verhalen

Herinneringen aan Afghanistan

Voormalige Medair-communicatiemedewerker Lucy Bamforth vertelt over haar herinneringen aan Afghanistan.

Ik heb geen mooiste herinnering aan Afghanistan, ze zijn allemaal zo bijzonder.

Mijn eerste herinnering is de overweldigende schoonheid van het landschap. Alleen moest ik binnen 24 uur het land weer verlaten voor een tandheelkundige spoedoperatie. Verder herinner ik mij de nacht dat mijn collega’s de tekst van ‘Twinkle twinkle little star’ leerden en het voor onze jarige Australische collega zongen. Het gezang klonk door onze afgelegen veldbasis en verdween in de donkere sterrennacht. Ik herinner me lange dagen onderweg naar gemeenschappen op het hoogste punt van de valleien en de families die we daar ontmoetten. Ik herinner me de vrouwen die me trots hun moestuinen lieten zien, waar de radijs en sla groeiden die ze in de zomer gezaaid hadden. Ik herinner me hun dochters, met hun lichte ogen en in schooluniform. Ze tekenden bloemen op de achterkant van bonnetjes of notities. Die bewaar ik nog steeds.

Vrouwen aan het werk in hun moestuin in een afgelegen regio in Afghanistan ©Medair

Ik heb geen mooiste herinnering aan Afghanistan, ze zijn allemaal zo bijzonder.

Mijn eerste herinnering is de overweldigende schoonheid van het landschap. Alleen moest ik binnen 24 uur het land weer verlaten voor een tandheelkundige spoedoperatie. Verder herinner ik mij de nacht dat mijn collega’s de tekst van ‘Twinkle twinkle little star’ leerden en het voor onze jarige Australische collega zongen. Het gezang klonk door onze afgelegen veldbasis en verdween in de donkere sterrennacht. Ik herinner me lange dagen onderweg naar gemeenschappen op het hoogste punt van de valleien en de families die we daar ontmoetten. Ik herinner me de vrouwen die me trots hun moestuinen lieten zien, waar de radijs en sla groeiden die ze in de zomer gezaaid hadden. Ik herinner me hun dochters, met hun lichte ogen en in schooluniform. Ze tekenden bloemen op de achterkant van bonnetjes of notities. Die bewaar ik nog steeds.

Spelende kinderen in een dorp in de bergen van Afghanistan. © Medair

Het is zes jaar geleden dat ik uit Afghanistan vertrok, maar mijn herinneringen aan het land zijn zo sterk deel gaan uitmaken van wie ik nu ben, dat ik weinig nodig heb om in gedachten weer terug te zijn. Soms zijn de herinneringen zo intens dat ik ineens begin te lachen. De mensen om me heen kijken me aan totdat ik uitleg waar ik aan dacht. Op andere momenten zijn de herinneringen zo hartverscheurend dat ik mijn hardlooprondje onderbreek omdat de tranen over mijn wangen biggelen.

Afghanistan is zo nauw verweven met mijn leven. Het zal altijd mijn eerste noodhulpliefde blijven. De muren van mijn appartement hangen vol foto’s van zonsopgangen over fenomenale landschappen en van families die ik ontmoet heb. In mijn kast staan mokken die ik in Kabul kocht en nog steeds gebruik ik de hoofddoeken waarmee ik toen mijn haar bedekte. De herinneringen aan mijn tijd in Afghanistan hebben zich diep in mijn hart genesteld.

Ik mis Afghanistan nog steeds elke dag. Toch ben ik niet ver van het land waar ik van houd, want ik neem het overal met me mee.


  • Lucy Bamforth werkte als communicatiemedewerker voor Medair in Afghanistan.
  • Het is 25 jaar geleden dat Medair in Afghanistan begon te werken. We blijven ons inzetten voor de mensen in het land. Hier ziet u hoe u kunt helpen.
  • Medair is een internationale hulporganisatie die noodhulp en herstel brengt naar families die kwetsbaar zijn geworden door natuurrampen, conflicten en andere crises. Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in dit bericht vallen onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.

CHECK OUR LATEST STORIES