Wakker worden in een nachtmerrie
Op 24 februari 2022 stonden Yulia en haar gezin ’s ochtends op, net als altijd. Maar toen ze haar telefoon pakte, zag ze heel veel gemiste oproepen en berichten van vrienden en familie. Ze ontdekte dat er iets verschrikkelijks was gebeurd, hun stad werd aangevallen. Ze rende direct naar haar man.
De Oekraïense Yulia (40) kijkt uit het raam van haar nieuwe appartement in Vinnytsia.
“We hadden nog geen explosies gehoord, maar toen kwam mijn vrouw binnengerend en zei: ‘Ik heb je nicht aan de lijn, ze zegt dat het oorlog is. Waarom slaap je nog?’ Ik lachte en vroeg: ‘Welke oorlog?’ We konden het gewoon niet geloven. Het duurde even voordat we beseften dat we uit de stad weg moesten. We woonden namelijk in het centrum, maar we hadden nog niet door hoe ernstig het was,” vertelt Serhii.
Verschrikkelijke tijd
Ze gingen naar de kelder om daar te schuilen. De dagen werden weken en ze hadden steeds minder eten en water. Af en toe ging Yulia’s man naar boven om te zien hoe het ging.
Yulia zit met haar man Serhii en hun twee zoons op de bank in hun driekamerappartement.
“Toen ons stadsdeel beschoten werd, viel de stroom uit. Er was geen elektriciteit meer, alles was uitgevallen. We konden zelfs het nieuws niet lezen om te zien wat er aan de hand was of wat we moesten doen. De enige informatie die we hadden, was wat we boven uit het raam van ons appartement konden zien. We zagen huizen in brand staan en verschrikkelijke dingen gebeuren. We hoopten maar dat deze ellende snel zou stoppen en dat we weer konden gaan leven,” vertelt Serhii.
“Op een avond gebeurde er iets waar we heel bang van werden. We lagen te slapen toen er een bom vlak bij ons insloeg. Wonder boven wonder ontplofte hij niet, want dat zouden we niet overleefd hebben. Een dag eerder was zo’n soort bom op een gebouw in de buurt gevallen. Dat gebouw was helemaal ingestort en alle mensen die in de kelder zaten, hebben het niet overleefd,” vertelt Yulia.
Ze waren bang en zaten vast. Samen met anderen probeerden ze de stad uit te komen, maar dat ging niet door de bombardementen.
Serhil vertelt verder: “Op een dag ging ik op de fiets de stad in om meer informatie te krijgen. Ik zag verschrikkelijke dingen, gebouwen waren totaal afgebrand. Ik kwam thuis met tranen in mijn ogen. Toen wist ik zeker dat we met ons gezin moesten vluchten uit de stad, want we zouden niet gespaard blijven. We begonnen plannen te maken voor vertrek. We verdeelden ons in groepen voor de tocht, maar uiteindelijk kregen we te horen dat het te gevaarlijk was. We bleven met ons gezin meer dan tien dagen in de kelder, in afwachting van nieuws over onze evacuatie.”
Een sprankje hoop
In maart hoorde Yulia een gerucht dat ze misschien de stad zouden kunnen verlaten. Thuisgekomen besloten ze dat het tijd was om te gaan. “We namen contact op met iemand om te informeren naar mogelijkheden om de stad uit te komen. De man vertelde dat het wel kon, maar dat het gevaarlijk was door de landmijnen. De volgende dag ging mijn man in onze garage kijken. Gelukkig was onze auto nog heel en zat er nog benzine in. Veel mensen konden hun auto niet meer gebruiken omdat ze geen benzine hadden of de accu gestolen was,” vertelt Yulia.
Ze gaat verder: “Mijn man zei: ‘Zullen we nu vluchten en proberen te ontsnappen, of blijven we in de stad, waar we het misschien niet overleven?’ We hadden inmiddels bijna geen eten en water meer. Onze kinderen waren ziek en de medicijnen waren op.”
De dag daarna verlieten ze de stad. Op 14 maart kwamen ze aan in een dorpje in de regio Vinnytsia. Het was niet fantastisch, maar daar waren ze ten minste veilig.
Een nieuw begin
Het leven in een dorp was heel anders dan ze gewend waren, maar ze pasten zich aan. Ze leefden met het hele gezin in één ruimte en zagen uit naar een eigen plek. “Op 14 maart 2022 zijn we uit de stad gevlucht. We zochten naar een veilige plek in Centraal-Oekraïne. Zo kwamen we terecht in een dorp in de regio Vinnytsia. De omstandigheden waren niet heel goed voor ons. Een poos later kregen we de tip om naar een kinderopvanggebouw te verhuizen. Daar was het rustig, warm en bovenal veilig. Op die plek zijn we een jaar gebleven. Mijn man vond werk als elektricien, maar voor onze kinderen was het leven niet leuk, er was weinig voor ze te doen. En het was best zwaar om met z’n allen in één kamer te wonen,” vertelt Yulia.
Medair-medewerkers samen met het gezin van Yulia op de foto.
Ze gaat verder: “Op een dag was ik aan het werk in de kinderopvang, toen er mensen van een hulporganisatie langskwamen. Een vriendelijke vrouw kwam naar me toe en vroeg naar onze leefomstandigheden. Ze noemde de naam van Medair, een organisatie die hulp bij onderdak geeft aan mensen in nood. Mijn man en ik waren juist bezig om na te denken over waar we iets voor onszelf konden gaan huren. Maar omdat dat veel geld kost, hadden we nog niets gevonden. Daarna belde iemand van Medair ons op om te zeggen dat we geld konden krijgen om de huur te betalen. We waren zo blij met dat telefoontje. Het was een sprankje hoop in ons leven,” zegt Yulia.
Dromen en een onbekende toekomst
Ze vonden een nieuwe plek om te wonen, en dat gaf hen troost en nieuwe kracht. Hun reis was nog niet ten einde, maar nu hadden ze weer hoop. Ze vertrouwden erop dat de moeilijke tijden voorbij zouden gaan en dat hun kinderen een nieuwe start konden maken.
De twee broers Maxim (9) en Oleksandr (13) met een hagedis in de hand.
“Toen we verhuisden naar een driekamerappartement, waren we dolgelukkig. Eindelijk hadden onze kinderen hun eigen plek. Ze konden meedoen aan activiteiten, ze gingen naar school, naar workshops of op excursie. Ons leven hier lijkt meer op wat we gewend waren. Net als iedereen dromen we van de dag dat al deze ellende voorbij is en onze kinderen hun leven echt kunnen gaan opbouwen,” zegt Yulia.
In een van de drie kamers heeft Yulia een plek gemaakt waar ze als manicure kan werken en klanten kan ontvangen. Medair blijft met Yulia samenwerken om mogelijkheden te bieden voor haar eigen ontwikkeling en die van haar gezin.
Yulia werkt als manicure.
Yulia en haar gezin hebben een zware periode achter de rug. Ze hebben enorme veerkracht getoond in moeilijke tijden. Het is duidelijk dat organisaties zoals Medair een positieve impact hebben op de levens van mensen.
Het werk van Medair in Vinnytsia, Oekraïne is mogelijk door vele giften. Ook wordt het programma ondersteund door de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor vluchtelingen (UNHCR).
Alle foto’s ©Medair/Diana Mukan
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in deze publicatie vallen uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
