Hoi, ik ben Rand en ik woon al bijna mijn hele leven in Damascus. Ik ben de eerste communicatiemedewerker van Medair in Syrië. Dat doe ik nu een jaar en ik wil jullie graag vertellen aan de hand van vijf lessen hoe mijn leven is veranderd.
Les 1: Je denkt dat in Syrië je passies en dromen op een laag pitje moet zetten. Dat dacht ik tenminste, maar dat bleek niet altijd zo te zijn.
Toen ik journalistiek studeerde, had ik nooit gedacht dat ik hier terecht zou komen. Syriërs staan altijd in de overlevingsstand. Niemand verwacht dat je iets met je studie kunt gaan doen als je klaar bent. Niemand verwacht überhaupt iets van je, behalve dat je iedere dag moet zien te overleven.
Bij mij ging het ook zo. Vanaf het begin van de crisis tot nu blijven de prijzen maar stijgen. Daar was ik zo veel mee bezig, dat ik helemaal vergat dat ik een grote passie had om verhalen te vertellen en bijzondere momenten in het leven vast te leggen. Ik vergat waarom ik ooit journalistiek was gaan studeren. Mijn passie werd door het dagelijks leven naar de achtergrond gedrukt. Maar in mijn hart bleef de drang aanwezig om foto’s te maken en verhalen te vertellen.
Ik had een commerciële functie, maar ik hield niet van die baan. Toch was ik goed in mijn werk, zonder te willen opscheppen. Waarom zou ik mijn passie gaan volgen als het in Syrië gaat om overleven? Alleen als je heel veel geluk hebt, krijg je de kans om je dromen te volgen.
Toen kwam corona. Net als veel anderen merkte ook ik de gevolgen in mijn werk. Ons kantoor moest een tijdje sluiten. Ik kon er gelukkig goed mee omgaan dat ik niet kon werken. Tijdens de lockdown kreeg ik de moed om mijn baan op te zeggen. Het bedrijf ging weer open, maar ik wilde een van de gelukkigen zijn, een Syrische die haar dromen achternagaat in Syrië.
Dat was het begin van de reis. Ik ging op zoek naar een plek waar ik mijn gedroomde zelf kon zijn: een eenvoudige verhalenverteller die door het land trekt, naar mensen luistert, aandacht heeft voor wat ze te zeggen hebben en mensen verbindt met behulp van verhalen en foto’s. Eerlijk gezegd was dat wachten en zoeken geen gemakkelijke periode. Op een bepaald moment werd het me zelfs te zwaar. Ik wilde het opgeven en stond op het punt om de eerste de beste baan aan te nemen die ik kon krijgen. Ik schoot weer in de overlevingsmodus.
Dat was de tweede les: door te wachten leerde ik dat geduld iets oplevert, dat inspanning werkt en dat geluk overgewaardeerd wordt.
Ik besteedde veel tijd aan het verbeteren van mijn vaardigheden op het gebied van interviews en fotografie. Zo leerde ik nieuwe dingen. En toen kwam er ineens een vacature voorbij: Medair was op zoek naar een communicatiemedewerker. Medair zag mijn passie en potentieel en bood mij de baan aan. Doordat ik de overlevingsmodus uit had gezet, was ik terecht gekomen in een avontuur dat ik nog niet eerder had meegemaakt.
De derde les die ik leerde was dat een functieomschrijving iets totaal anders is dan eigenlijke werk. Ik wist dat ik graag journalist wilde worden, maar ik wist niet dat ik verliefd zou worden op dat werk. Met verschillende teams ging ik het veld in. We kwamen bij een familie in een buurt waar Medair het water had teruggebracht. Of bij een ander gezin waar ons team de kinderen beter had leren lopen. Of bij families die zich veiliger voelden omdat er geen rioolwater meer door hun huis stroomde nadat Medair de riolering gerepareerd had.
Sommige gevoelens wil ik vertalen in woorden. De vriendelijkheid van de mensen die ik dagelijks ontmoet; de schoonheid van de woorden waarmee ze mij hun verhalen vertellen; de blik van een moeder als ze over haar kinderen praat. Dat zijn dingen die ik niet wil missen en die ik graag wil delen.
Mijn werk geeft me zo veel inspiratie. Bijvoorbeeld als ik mijn collega’s interview over de uitdagingen van het werken met mensen die van hen afhankelijk zijn, of eigenlijk van ons als Medair. Ik zie dat iedereen in dit team zijn best doet om het leven van iemand anders beter te maken. Ik heb groot respect voor mijn collega’s en ik weet zeker dat dit het wachten en het risico waard was. Nu kan ik mijn passie inzetten om anderen te helpen.
Mijn vierde les: je hoeft geen dokter te zijn om mensen te helpen. Het helpt ook als je hun stem hoorbaar maakt.
Ik ben er trots op dat ik nu een jaar voor Medair werk. Als eerste communicatiemedewerker in Syrië heb ik goed kunnen zien wat we doen om mensen te helpen. De meeste collega’s zijn Syriërs en met mij kunnen ze over hun leven en hun ervaringen praten. Ik maak deel uit van een wereldwijd team. We laten zien hoe ons werk levens verandert en wat de financiële ondersteuning betekent voor mensen van vlees en bloed. Ik kan niet wachten om nog meer prachtige families te ontmoeten en om fantastische resultaten te zien waarover ik kan schrijven.
De vijfde en laatste les die ik tot nu toe heb geleerd is dat hoewel het leven niet eenvoudig is in de wereld en in Syrië, als je geloof hebt, kun je iets doen om te helpen. Als je gelooft, kun je voor verandering zorgen.
Voor Medair werken is een avontuur dat mijn leven verandert en waardoor ik andere mensen kan helpen veranderen. Klik hier om te ontdekken hoe u voor verandering kunt zorgen.
Het werk van Medair in Syrië wordt mogelijk gemaakt door het DG Europese Civiele Bescherming en Humanitaire Hulp (ECHO), het Zwitserse Bureau voor Ontwikkeling en Samenwerking (SDC), Swiss Solidarity, SlovakAid en gulle giften van particuliere donateurs zoals u.
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in deze publicatie vallen uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
