Toen we in januari aan dit verhaal begonnen, was ons doel om meer aandacht te vragen voor noodsituaties die nog steeds voortduren, maar die niet veel in het nieuws komen.
Maar een paar weken later was de situatie in de wereld volledig veranderd. Overal wordt het nieuws bepaald door één onderwerp: corona. Onze manier van leven is drastisch veranderd door het coronavirus, misschien zelfs blijvend.
Het virus is ook nieuw voor de kwetsbare gemeenschappen voor wie we werken. Ook voor hen is het een verontrustende werkelijkheid. Maar dat komt bovenop de uitdagingen die ze sowieso al hebben.
Syrische vluchtelingen leven nu al meer dan 9 jaar in kampen. Rohingya-vluchtelingen in Bangladesh zijn tientallen jaren onderdrukt in Myanmar. De Congolezen hebben dapper en onophoudelijk strijd gevoerd tegen ebola. Veel aandacht is er niet voor geweest – en dan zijn dit nog maar een paar voorbeelden.
Door de omstandigheden zijn deze mensen extra kwetsbaar voor infectieziekten. Hulporganisaties zoals Medair proberen zo goed mogelijk de impact van het coronavirus voor deze gemeenschappen te beperken.
Maar hoe zit het dan met die ‘andere’ crises?
Waarom zijn we überhaupt naar deze landen gegaan? Zijn die redenen verdwenen door de nieuwe bedreiging? Nee, en ze maken de verspreiding van het coronavirus nog rampzaliger.
We hebben een paar collega’s gevraagd om uit te leggen waarom deze andere crises (nog steeds) noodsituaties zijn. Ze mogen niet vergeten worden, juist nu niet. *
AFGHANISTAN: Waar moeten we beginnen?
Een opa en zijn kleinzoon na een geslaagde behandeling tegen lichte acute ondervoeding, in de Centrale Hooglanden van Afghanistan.
“Er zijn zo veel gelijktijdige noodsituaties in Afghanistan, dat het eerste probleem is om uit te zoeken waar je moet beginnen. De meeste mensen weten uit het nieuws dat er een conflict is in Afghanistan, maar wat je te zien krijgt is vaak slechts een glimp van het veel grotere verhaal dat zich afspeelt. Er is veel minder aandacht voor de ontwrichtende impact van het conflict en de natuurrampen op de mensen in Afghanistan en in het bijzonder op kinderen. Dit jaar heeft een kwart van het totaal aantal inwoners – meer dan 9 van de 38 miljoen mensen – noodhulp nodig. Meer dan de helft daarvan zijn kinderen. Families kunnen nauwelijks aan goed voedsel komen en 41% van de kinderen jonger dan 5 jaar heeft een groeiachterstand. Dat is een van de hoogste cijfers ter wereld.
We proberen als organisatie een integrale benadering te hanteren en we voeren projecten uit die meerdere crises in de gemeenschappen aanpakken. Zo gaan mobiele voedingsteams naar de dorpen om ondervoede moeders en kinderen te behandelen. Ze zorgen voor toegang tot veilig drinkwater door waterpunten te bouwen of te herstellen. Ze zetten essentiële sanitaire voorzieningen zoals latrines op om de hygiëne te verbeteren. Ook trainen ze vrouwen om groenten te verbouwen in hun eigen moestuinen, zodat er meer voedseldiversiteit komt. In gebieden van het land die met name door droogte getroffen zijn, hebben we zaden verstrekt aan boeren, zodat ze weer kunnen gaan oogsten. Tegelijk gaven we geld waarmee ze voedsel konden kopen tot aan de oogsttijd.”
Anna C., hoofd van het Afghanistan-programma
Rohingya-vluchtelingencrisis: “Mensenlevens in de wachtstand”
Een Rohingya-familie naast hun onderkomen in het vluchtelingenkamp Kutupalong, november 2017.
“Meer dan twee jaar geleden sloegen voor het oog van de wereld meer dan 700.000 Rohingya op de vlucht vanwege onbeschrijfelijk geweld in Myanmar. Getraumatiseerd en angstig gingen ze naar Bangladesh, met alleen de kleren aan hun lijf. Velen hoopten dat ze binnen een paar weken, hooguit maanden konden terugkeren naar hun huizen – of wat er van over was. Maar inmiddels is het 2020 en wachten ze nog steeds. Veel van hen leven in wat nu het grootste kamp van de wereld is: meer dan 600.000 mensen op een stukje land van 13 vierkante kilometer. Meer dan de helft van deze mensen zijn kinderen. Zo kun je niet opgroeien.
Maar omdat ze nog steeds gevaar lopen in Myanmar, staan hun levens in de wachtstand totdat er een werkbare oplossing gevonden is. Ondertussen zijn ze volledig afhankelijk van noodhulp om te overleven. We kunnen hen als hulporganisaties niet geven wat ze het liefste willen – in vrede en veiligheid naar huis teruggaan – maar we kunnen wel hun noden verlichten: door gezondheidszorg, voedingsbehandeling voor moeders en kinderen en onderdak waarin ze veilig zijn. Door hen te ondersteunen in deze extreem moeilijke tijd hopen we hen te laten zien dat ze niet vergeten worden.”
Carl Adams, landendirecteur (Bangladesh)
Syrische crisis: de grootste vluchtelingencrisis van onze tijd
Een lachend kind in het oosten van Amman, Jordanië, 4 december 2019
“Medair Jordanië onderneemt actie in de grootste actuele vluchtelingencrisis. We bieden hulp aan kwetsbare Syrische vluchtelingenfamilies en de gastgemeenschap. De mensen hebben te maken met financiële onzekerheid, werkloosheid, armoede en kinderarbeid. Daardoor is de noodhulp voor Syrische vluchtelingen bijzonder belangrijk. De vluchtelingen in Jordanië kunnen nog steeds niet terecht op zorglocaties voor levensreddende operaties of voor bevallingen met complicaties. Het gezondheidsteam van Medair Jordanië biedt daarom geldhulp aan kwetsbare vluchtelingen in geldnood.
De Syrische crisis duurt nu al heel lang, maar de leefomstandigheden van de Syrische vluchtelingen zijn niet verbeterd. Ze hebben nog steeds problemen om toegang te krijgen tot onderwijs, zorg, onderdak, een wettelijke status en fatsoenlijk inkomen. Daarom bevinden ze zich nog steeds in een noodsituatie en moeten ze de volledige aandacht krijgen van de teams van Medair.”
Sarah AlZureikat, gezondheidsmedewerker
Democratische Republiek Congo: “Meer problemen dan je je kunt voorstellen”
Een Medair-auto in een afgelegen gebied in DR Congo.
“Sinds 1988 heb ik met onderbrekingen in de Democratische Republiek Congo gewoond. Sinds 2016 ben ik vanuit Goma werkzaam als plaatsvervangend landendirecteur voor de Medair-programma’s.
In dit enorme land – net zo groot als heel West-Europa – zijn meer problemen dan je je kunt voorstellen. Maar er is een tijd geweest dat er vrede en voorspoed was. Mensen konden hun leven leiden zonder rekening te hoeven houden met gewapende groepen en andere problemen. Er was vrede.
Medair probeert het lijden wat te verlichten. Mijn hoop is dat dit land ooit weer terugkeert naar stabiliteit en vrede.”
Constance Smith, plaatsvervangend landendirecteur programma’s
Zuid-Sudan
In 2019 vaccineerde het noodhulpteam in Zuid-Sudan bijna 300.000 kinderen tegen mazelen.
“Het land heeft in de afgelopen decennia meerdere interne conflicten doorgemaakt. Op ieder gebied heeft het daaronder geleden: voeding, onderwijs, sociale bescherming en zelfs infrastructuur zoals wegen, water en communicatie. Daar komen nog droogte, hongersnood en soms zware overstromingen bij. Dit alles heeft ertoe geleid dat de ondervoeding schrikbarend hoog is, het levensonderhoud tekortschiet en de gezondheidszorg moeite heeft om essentiële medicijnen op voorraad te hebben en de hele bevolking te bereiken.
Hoe kan een vrouw met weeën naar een kliniek komen als driekwart van de wegen tijdens het regenseizoen onbegaanbaar is? Waar haal je deskundig personeel vandaan als mensen jarenlang ontheemd zijn geweest en scholen gesloten zijn?
Zuid-Sudan heeft een van de hoogste moedersterftecijfers van de wereld. Er is slechts 1 zorgverlener op 65.574 inwoners.
Zuid-Sudan is getroffen door samenvallende noodsituaties waardoor het extreem moeilijk is om een enkele tegenslag te boven te komen.”
Caroline Boyd, hoofd van het landenprogramma
*Bijdragen opgetekend in januari 2020
Medair is een internationale hulporganisatie die noodhulp en herstel brengt naar families die kwetsbaar zijn geworden door natuurrampen, conflicten en andere crises. Momenteel is Medair actief in 12 landen. In Bangladesh werkt Medair samen met World Concern.
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het Global Support Office. De zienswijzen in dit bericht vallen onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
