Blog van de CEO: “Trouw en toewijding bij een ramp”

Alleen als ze geluk hebben, kunnen Mary en haar vier kinderen twee keer per dag eten.

Maar er zijn dagen waarop ze geen enkele maaltijd hebben. “Overdag ben ik urenlang waterlelies aan het zoeken om mijn gezin te voeden,” vertelt de 30-jarige Zuid-Sudanese moeder met zachte stem. ,,Ik doe mijn best, maar het is niet genoeg.” Met haar handen laat ze zien hoe klein de porties zijn.

Mijn collega’s praten met Mary in een van onze klinieken in een afgelegen deel van Zuid-Sudan. Ze heeft drie uur in de brandende zon gelopen met haar prachtige dochter Nyakuma van negen maanden op de arm. “Nyakuma is ondervoed omdat er te weinig eten is en ik kan geen borstvoeding geven. Ik kom haar brengen zodat ze behandeld kan worden,” vertelt ze een van mijn collega’s. Ze houdt haar dochter tegen zich aan en speelt met haar handjes.

Helaas is Mary niet de enige met zo’n verhaal in Zuid-Sudan. Ondanks de nieuwe vredesovereenkomst, die een einde moet maken aan de burgeroorlog die in december 2013 uitbrak, is de nood in Zuid-Sudan nog steeds enorm. Van de 11,4 miljoen Zuid-Sudanezen zijn er 7 miljoen aangewezen op noodhulp. De honger is overal en de ondervoeding is alarmerend hoog.

Tientallen jaren lang hebben de Zuid-Sudanezen crisis op crisis te verduren gehad. Meer dan 20 jaar geleden ban ik in de noodhulp begonnen bij Medair in het toenmalige zuiden van Sudan. Daar kwamen we in actie bij de dodelijke hongersnood van 1998. Nu ik weer in het land ben, zie ik met pijn in mijn hart dat de situatie nog steeds kritiek is. De verhalen van mensen zoals Mary hoor ik aan met verdriet in mijn hart.

Maar ondanks deze hopeloze situatie leer ik door de ontmoetingen en gesprekken met onze Zuid-Sudanese medewerkers in de kliniek dat we nooit mogen opgeven om mensen in nood te bereiken.

In de schaduw van een grote boom vertellen mijn collega’s over de hoop die ze overal zagen toen het land in juli 2011 onafhankelijk werd van Sudan. Al na twee jaar verdween die hoop toen het land in een dodelijke burgeroorlog verzeild raakte. Miljoenen mensen zijn van huis of zelfs het land uit gevlucht.

Veel van onze medewerkers overkwam hetzelfde. Maar nadat ze hun families in veiligheid hadden gebracht in Sudan, Kenia of Uganda, kwamen ze terug om hun werk voor Medair weer op te pakken en hun medemensen te helpen – mensen zoals Mary en haar vier kinderen, die gebleven waren.

De toewijding van mijn Zuid-Sudanese collega’s gaat de verwachtingen te boven. In de afgelopen jaren hebben ze golven van geweld meegemaakt en dierbaren verloren. Toch blijven ze helpen en tonen ze echte zorg en medeleven in moeilijke tijden.

Terwijl ik na mijn bezoek aan de projecten van Medair terugvlieg naar de hoofdstad, kijk ik uit het raam naar de uitgestrekte moerassen en denk ik aan de toekomst van het land. Mensen zoals Mary en haar gezin ondervinden zulke enorme uitdagingen en moeilijkheden. Het is niet altijd gemakkelijk om de lichtpuntjes van hoop te blijven zien in een land waar de meeste mensen worstelen om te overleven. De situatie in Zuid-Sudan is gecompliceerd en de weg naar blijvende vrede en herstel is lang, maar als je me vraagt of ik nog hoop heb voor Zuid-Sudan, dan zeg ik ja! Hoe kan ik geen hoop hebben wanneer de getroffen mensen zelf volhouden en alles doen om anderen te helpen en hun land op te bouwen?

Ik voel me gezegend dat ik mag samenwerken met deze toegewijde mensen, die zich vastklampen aan de hoop en ontzettend hard werken aan een betere, gezondere toekomst voor Mary, haar prachtige dochte Nyakuma en de miljoenen mannen, vrouwen en kinderen in Zuid-Sudan.