Amina Kathun: Je kunt niet leven, als je de hele tijd bang bent

Amina Kathun is 18 jaar en woont met haar ouders, twee broers en zus in een hut in het kamp Kutupalong. Ze vertelt hoe het gezin op de vlucht sloeg, hoe hun leven in Bangladesh eruit ziet en welke toekomstverwachting ze heeft.

Het was verschrikkelijk

We kwamen in augustus 2017 in het kamp Kutupalong. In Myanmar werden we onderdrukt, het ging gewoon niet meer. Het is de zwaarste beslissing die je kunt nemen, om je huis, je dorp en je vrienden achter te laten. Maar we hadden geen andere keuze toen we hoorden dat het geweld naar ons dorp kwam. We moesten vluchten.

We renden de heuvel op en zagen dat ons dorp werd platgebrand. Het was verschrikkelijk. Heel erg.

De tocht van Myanmar naar Bangladesh was niet gemakkelijk. We liepen tien dagen. Het was zwaar voor mij, maar nog meer voor mijn zusje.

Leven in het kamp

Toen we in Cox’s Bazar aankwamen, hadden we niets meer. Mensen uit Bangladesh hielpen ons, ze gaven ons hout en bamboe waarmee we een hut konden bouwen. Wat nog belangrijker was, ze probeerden ons te troosten toen we het moeilijk hadden. De herinneringen aan ons leven in Myanmar waren zo dichtbij en ons nieuwe leven hier nog heel onzeker.

Hier voel ik me veilig. Ik kan rondlopen, ik ben gelukkiger en ik heb nu vriendinnen. Ik weet dat ik niet alleen ben. Maar het begin was heel moeilijk. Ik voelde me zo verdrietig en was de hele tijd bang. Ik dacht steeds aan mijn familie en wat er met hen gebeurde.

In Myanmar was ik altijd bang. Ik kon overal naartoe, maar het was niet fijn omdat ik steeds bang was. Zo kun je niet leven, als je de hele tijd bang bent.

Onze mensen helpen

Ik werk nu als voedingsvrijwilliger voor Medair. Het is heel fijn werk. Ik ga naar de voedingskliniek, speel met kinderen en ontmoet mensen. Nu heb ik vriendinnen. Ik ben er trots op dat ik onze mensen kan helpen, aan vrouwen en mannen kan uitleggen hoe belangrijk hygiëne is en hoe ze hun baby’s kunnen voeden. Ik vertel over de hulp die de kliniek aanbiedt, vertel zwangere vrouwen, vrouwen die borstvoeding geven en families met jonge kinderen dat ze zich in de kliniek moeten laten registreren voor het voedselprogramma.

De moeders en kinderen worden sterker door de extra voeding die World Concern en Medair geven. Dat maakt me blij, ik voel me nuttig. En ik ben trots dat ik mijn familie kan helpen en wat geld kan verdienen.

Wat ik het meest mis van Myanmar? Ik mis mijn school. Mijn lievelingsvak was Engels. Ik wil graag docent worden. Myanmar is mijn land, maar ik kan niet terug omdat er geen vrede is. Ik kan niet meer in angst leven.

In het kamp Kutupalong in Bangladesh werken World Concern en Medair samen aan levensreddende hulp voor Rohingya-vluchtelingen. Drie voedingsklinieken verstrekken voedingsupplementen aan zwangere vrouwen, vrouwen die borstvoeding geven en kinderen jonger dan vijf jaar. Medair werkt nauw samen met voedingsvrijwilligers. De vrijwilligers krijgen een vergoeding om bij vluchtelingenfamilies op bezoek te gaan, mensen te informeren over de kliniek, families uit te leggen hoe ze voedsel kunnen bereiden en bewaren en hoe ze ernstige ondervoeding kunnen voorkomen.

Foto’s door Medair/Tam Berger