Rohingya-vluchtelingencrisis: de kracht van een vader

Het verhaal van Mohammed

“De soldaten kwamen, ze begonnen in ons dorp rond te schieten en doodden 13 mensen,” vertelt Mohammed, een Rohingya-vader met tien kinderen.

Mohammed is van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Allebei houden we als vaders zielsveel van onze kinderen. Toch zit er een wereld van verschil tussen onze levens. Zo ben ik zelf nog nooit het doelwit van etnisch geweld geweest en heb ik nog nooit alles in de strijd hoeven gooien om mijn gezin te beschermen.

Vorig jaar ging ik naar Kutupalong, het vluchtelingenkamp in Bangladesh waar Mohammed naartoe is gevlucht. Ik wilde het werk van Medair in de praktijk daar zien en de Rohingya ontmoeten. Voor Mohammed daarentegen was de reis naar Kutupalong een kwestie van leven of dood. Hij moest met zijn vrouw Rukhia en hun tien kinderen van 1 tot 18 jaar oud vluchten toen hun dorp werd aangevallen door soldaten.

Een kwestie van leven of dood

Toen Mohammed in augustus 2017 de wreedheden tegen de Rohingya-minderheid zag, aarzelde hij geen seconde. Hij verzamelde zijn kinderen en begon aan de gevaarlijke reis naar Bangladesh. Hij liet al zijn bezittingen achter op de vlucht voor het toenemende geweld in Rakhine State in Myanmar. “Op dat moment voelde ik niets. Er lag een donkere deken over me heen. Ik weet niet hoe ik toen heb geleefd. Ik heb zo veel dode lichamen en brandende huizen gezien. Het was vreselijk om ons huis achter te moeten laten zonder te weten waar we heen gingen,” zegt Mohammed met een bezorgd gezicht.

Mohammed en zijn gezin waren vier uitputtende dagen lang onderweg voordat ze het onbekende land Bangladesh bereikten. Met zijn jongste zoon – die ook Mohammed heet – tegen zich aangedrukt vertelt hij: “Het was heel moeilijk om over het pad te lopen, er waren veel hellingen.  Een plek vinden voor de kinderen was lastig en ze konden niet goed slapen. Ik wist niet hoe ik mijn gezin te eten kon geven en ging ’s nachts op zoek naar voedsel. Ik voelde me hulpeloos.”

Veilig, maar niet thuis

In het drukke vluchtelingenkamp in Bangladesh, waar ze met meer dan 600.000 andere Rohingya-vluchtelingen op een oppervlakte van slechts 13 vierkante kilometer wonen, staan ze voor nieuwe uitdagingen. Mohammed is dankbaar voor de veiligheid die het kamp biedt, maar het verschil met hun eigen dorp is enorm. “Ik had een mooi huis in Rakhine, met meubels en bomen en land eromheen,” vertelt hij. Hij gaat verder: “Ik heb geen werk en het kamp zi overvol. Overal is lawaai.

Mohammeds grootste wens is om officieel erkend te worden als een Rohingya en om een staatsburgerschap te krijgen. Zelf heb ik daar nog nooit over hoeven nadenken. “Als we erkend zouden worden als Rohingya, dan gaan we terug. We willen deel zijn van ons land en ook mensenrechten en vrijheid krijgen. Maar daarvoor is meer tijd nodig. Ik ben ongelukkig. Ik ben heel ongelukkig met de situatie,” zegt Mohammed, omringd door zes van zijn kinderen, die aandachtig naar hem luisteren.

Hoop is mogelijk

Ik ben dankbaar voor het kleine verschil dat we kunnen maken in het leven van Mohammed. Hij vertelt: “Ik krijg voedsel van Medair. Dat geef ik aan mijn kinderen en ze zijn er blij mee. Als zij blij zijn, dan ben ik het ook.” Het is voor mensen zoals Mohammed dat ik bij Medair werk.

De liefde van Mohammed voor zijn gezin is inspirerend. En omdat ik zelf ook vader ben, raakt het me nog meer. Medair kan met mensen zoals Mohammed een stuk oplopen, terwijl hij voor zijn gezin zorgt. Daarom ga ik door met wat ik doe. Het mandaat van Medair is hoop en levensreddende hulp brengen.  Samen met mijn collega’s wil ik mensen zoals Mohammed laten weten dat ze niet vergeten zijn en hen hoop voor de toekomst geven.

Wanneer ontheemde mensen naar andere plaatsen of landen trekken, heeft hun aanwezigheid impact op de mensen ter plaatse, die het vaak al moeilijk hebben om te overleven met de schaarse hulpbronnen. Onder toenemende spanningen is de omgang met vluchtelingenmigratie wereldwijd een brandende politieke kwestie geworden.

Het einde is niet in zicht en het is dan ook niet overdreven om te stellen dat we in een tijd van ontheemding leven en dat de manier waarop we daarmee omgaan mede bepalend zal zijn voor deze generatie. Help Medair om een bijdrage te leveren en geef vandaag een gift aan ons Vluchtelingenfonds.