Ieder jaar op 20 juni is het Wereldvluchtelingendag. Deze dag is bedoeld om erkenning te geven aan de moed en kracht van vluchtelingen. En om aandacht te vragen voor wat ze moeten doormaken tijdens hun omzwervingen. Op deze Wereldvluchtelingendag willen we onze collega Fatima uit Libanon aan u voorstellen. Fatima is Syrische en vluchteling, maar bovenal is ze een moeder, een dochter en een toegewijd teamlid.
In Libanon zijn gevluchte, kwetsbare families zwaar getroffen door de opeenstapeling van crises, waaronder een enorme explosie in het centrum van Beiroet afgelopen zomer, een economische en politieke impasse en de coronapandemie. Hierdoor zijn veel families niet in staat om zichzelf te onderhouden en moeten veel mensen elke dag zien te overleven. En toch weigeren velen van hen, net als Fatima, om de moed op te geven.
“In de donkerste nachten zie je de helderste sterren.” – Fatima
Nieuwe start
Acht jaar geleden is Fatima (30) met haar familie gevlucht uit Syrië. Ze zijn terecht gekomen in Bar Elias in de Bekavallei. Hier zijn ze een nieuw leven begonnen. Nu ze het iets beter hebben, vertelt ze over haar leven in Syrië en hoe het is om als vluchteling samen te werken met een internationale organisatie om de eigen gemeenschap te ondersteunen.
Mooiste theepot
“Het is nu bijna acht jaar geleden. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het al zo lang geleden is dat ik mijn prachtige huis in Syrië heb achtergelaten. Als ik aan vroeger denk, is dat het enige waar ik een goed gevoel van krijg. Mijn huis in Idlib. Het huis dat mijn dochter misschien nooit zal zien. Als we daar nu waren, zouden we op een pastelgroene bank zitten met uitzicht op een prachtig landschap. Ik zou een kopje thee voor je inschenken uit een handgemaakte theepot. Die theepot staat me nog bij, want ik ben een theedrinker en dat was mijn mooiste theepot. Syrië is mijn thuis en mijn land en dat zal het altijd blijven. Ach, die herinneringen”, zegt Fatima terwijl ze iets opschuift.
Waardig leven
Een ogenblik later gaat ze verder: “We leefden waardig. Niet dat we nu geen waardigheid hebben, want dat hebben we wel, maar als iemand hoort wie je bent en waar je woont, dan kijken ze anders naar je. Je wordt automatisch in een hokje gestopt en mensen denken dingen over je. Niet alleen omdat ik een vrouw ben, maar ook omdat ik gevlucht ben. Ik ben een vrouw met een opleiding, ik kan lezen en schrijven”, zegt ze trots.
Helderste sterren
“Eerst had ik er last van, maar nu laat ik het van me afglijden. Mijn overleden vader, God zegene zijn hart, zei altijd dat je in de donkerste nachten de helderste sterren ziet. Zijn stem roept zo veel mooie herinneringen bij me op. Als ik het moeilijk heb, denk ik altijd aan die uitspraak van hem. Acht jaar geleden waren dat de laatste woorden die hij tot mij sprak. Op de dag dat we uit Syrië vluchtten, zei ik steeds tegen mezelf dat er een oplossing zou komen voor alle problemen. Dag en nacht bad ik tot God om de kracht om door te gaan en iets van mijn leven te maken.” Er komen tranen in haar ogen.
Betere wereld
Fatima wilde graag als jurist carrière maken en zette daar vol overtuiging voor in toen de crisis in Syrië begon. Zelfs nu ze met haar familie gevlucht is uit Syrië, wil ze werken aan een betere wereld. “In mij brandt een vuur dat niet gedoofd kan worden. Ik wil altijd verbeteren en meer leren. Mijn opleiding is afgebroken, maar dat is niet het einde. Ik ben een doorzetter. Ik wil iets goeds doen met mijn leven, alleen wist ik niet wat.”
Ik ontmoet veel mensen die hetzelfde doormaken als ik heb meegemaakt. Ze hebben moeten vluchten en geliefden moeten achterlaten. Nu zijn ze bezig om hun leven weer op te bouwen.
Verhoorde gebeden
Ze gaat verder: “Hier in Bar Elias kwam er iets op mijn pad. Ik werd gevraagd om mee te doen aan een brandpreventietraining. Eerst wist ik het niet zo zeker, maar achteraf ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. Mijn gebeden werden eindelijk verhoord. Ik kwam in een heel fijn team met mensen die graag anderen wilden helpen. Nu ben ik aanspreekpersoon voor onderdak bij Medair. Ik ontmoet veel mensen die hetzelfde doormaken als ik heb meegemaakt. Ze hebben moeten vluchten en geliefden moeten achterlaten. Nu zijn ze bezig om hun leven weer op te bouwen.
Betere toekomst
Het belangrijkste voor mij is dat ik persoonlijk contact maak met mensen in mijn gemeenschap. Ik geef onder andere trainingen over belangrijke zaken zoals brandpreventie en behoeftenonderzoek. Als ik over de toekomst nadenk, wil ik dat mijn dochter het beter gaat krijgen. Zij is het belangrijkste voor me. We zitten nu eenmaal in deze situatie, maar ik wil dat ze kan hopen en dromen terwijl ze opgroeit. Ik wil graag dat ze een gedreven mens kan zijn met ambities”, zegt Fatima stralend.
Hoop voor Idlib
Fatima blijft werkzaam als aanspreekpunt in de informele kampen in de regio Bar Elias in de Bekavallei. De nood blijft enorm groot en Fatima wil graag doorgaan met ondersteuning geven aan de mensen in haar gemeenschap. Ze blijft ook hoop houden dat ze ooit weer terug kan gaan naar Idlib.
Slotvraag
Aan het eind van ons gesprek met Fatima hebben we nog één vraag: “Wat heb je meegenomen op de dag dat je uit Syrië moest vluchten?” Fatima kijkt ons zelfverzekerd aan en zegt: “Mijn waardigheid.”
Het werk van Medair in Libanon wordt mogelijk gemaakt door de steun van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor vluchtelingen, Swiss Solidarity, Medicor Foundation, het Madad-fonds van de Europese Unie, Global Affairs Canada in samenwerking met Tearfund Canada en gulle giften van particuliere donateurs.
