Als aanstaande moeders de laatste dagen van hun zwangerschap in een vrouwenverblijf bij het ziekenhuis doorbrengen, kan dat de redding betekenen van het leven van moeder en kind.
Jeanne liet haar tweejarig kind thuis bij haar man achter en wacht hier de bevalling af. De ruimte waarin de vrouwen de laatste weken van hun zwangerschap verblijven om complicaties tijdens de bevalling te voorkomen, staat vol bedden.
Jeanne werd twee weken voor de uitgerekende datum waarop ze van haar tweede kind zou bevallen, opgenomen. “Ik ging naar het ziekenhuis voor controle, maar de zorgverlener zei dat ik beter kon blijven. Ze zeiden dat de bevalling elk moment kon beginnen,” vertelt de tweeëntwintigjarige.
Ze gaat verder: “Ik heb besloten te blijven, om geen risico te nemen. Bij mijn eerste bevalling ben ik bijna overleden. Ik wilde thuis bevallen, maar verloor heel veel bloed.
We konden niet meteen naar het ziekenhuis omdat er in ons dorp werd gevochten, waardoor we niet weg konden.”
De moeder van Jeanne was meegekomen naar de controle. Ze keerde terug naar het dorp om te vertellen dat Jeanne in het ziekenhuis zou blijven.
Zwangere vrouwen bij de keuken.
Jeanne vertelt: “Het is niet fijn om van huis weg te zijn, vooral niet als je een klein kind hebt, maar ik wil niet meer thuis bevallen. Het is te gevaarlijk.”
Ze voelt zich soms wat eenzaam op de vrouwenzaal, maar de vrouwen kunnen goed met elkaar praten. Soms gaan ze een stukje lopen of samen eten bereiden.
“Mijn familie kan niet vaak op bezoek komen. Het is bijna een dag lopen naar het ziekenhuis en op zo’n dag verdient mijn man niks en hebben we niets te eten.
Ik voel me soms alleen, maar dit is het veiligst voor mijn kind. Hier zijn dokters en zorgverleners die ons in de gaten houden,” vertelt Jeanne.
Het vrouwenverblijf waar Jeanne samen met meer dan 20 zwangere vrouwen tijdelijk verblijft, is een lemen hut. De smalle bedden zijn voorzien van muskietennetten en verdeeld over twee kamers. Het verblijf staat bij het ziekenhuis, zodat artsen en zorgverleners de zwangere vrouwen en hun kinderen in het oog kunnen houden.
Soms brengen de vrouwen iemand mee die hen gezelschap houdt. Maar Jeannes man en moeder moeten thuis blijven, om de familie te verzorgen.
Mogelijk gezelschap moet zelf voor onderdak zorgen of buiten onder de bomen slapen, want de ruimte in het verblijf is beperkt.
Artsen komen regelmatig bij de zwangere vrouwen langs voor controle, tijdens de zwangerschap en de dagen voor en na de bevalling.
Jeanne vertelt verder: “In de twee weken dat ik hier ben is mijn familie twee keer op bezoek geweest. Ze namen kleren en eten mee, genoeg voor een paar dagen of een week. Ik hoop dat we de volgende keer samen naar huis kunnen terugkeren, met onze gezonde baby.”
In afgelegen gebieden van D.R. Congo moeten mensen zoals Jeanne hele einden reizen om een ziekenhuis te bereiken. Grote afstanden worden lopend of op de motor afgelegd. Men moet rivieren oversteken of door berggebied of woestijnen trekken. Naast de ontoegankelijkheid van het landschap, zijn ook geldgebrek en onveiligheid vaak een drempel voor mensen uit conflictgebieden om gezondheidszorg te krijgen.
In de Democratische Republiek Congo helpt Medair om ziekte en sterfte te verminderen in kwetsbare gemeenschappen, door ziekenhuizen en gezondheidscentra te ondersteunen. We leveren ondermeer medicijnen en apparatuur, trainen zorgverleners, geven financiële hulp en ondersteunende begeleiding.
In de gemeenschap waar het ziekenhuis van Jeanne staat, maken we basisgezondheidszorg toegankelijk. Ook werkt Medair aan voedselzekerheid, door moeders betere landbouwtechnieken bij te brengen. Daarmee willen we bereiken dat de ondersteuning een langdurig effect heeft op het leven van de kwetsbare Congolezen.
Het project wordt gefinancierd door het DG Europese Civiele Bescherming en Humanitaire Hulp (ECHO) en het Zwitserse Bureau voor Ontwikkeling en Samenwerking (SDC).
Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in dit bericht vallen onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.
