Ik kan nog steeds niet geloven wat ik zag.
Geen woorden kunnen beschrijven wat ik voelde, toen ik twee dagen na de rampzalige explosie door de straten van Beiroet liep. Ik weet niet of het verdriet, angst of woede was. Mensen zijn omgekomen, terwijl honderden anderen nog steeds vermist worden – en vele duizenden gewond zijn geraakt. Om nog maar te zwijgen over het hartverscheurende leed en de verbrijzelde dromen van ontelbaren.
Hoe verder ik het Beiroet inloop dat ik kende, hoe meer leed ik zie. Verbrijzeld glas ligt overal, bedekt met een kastanjebruin laagje, verhaalt welke bloederige gebeurtenissen de zonen en dochters van Beiroet hebben doorgemaakt. De geur van de jasmijn en de citroenbomen van de stad kan de lucht die naar stof en bloed ruikt niet verdrijven. Beiroet is wanhopig, moe en gebroken.
Achter dit alles gaan hartverscheurende verhalen over verlies, pijn en trauma schuil. Ik zal de woorden van mensen die ik vandaag heb ontmoet nooit vergeten; “Ik zag mijn moeder voor mijn ogen sterven.” “Ik heb gisteravond met de honden op straat geslapen.” “Ik viel van het balkon van mijn huis en weet nog steeds niet waar mijn zoons zijn.” “Weet je wat er onder het gaas op mijn gezicht, handen en benen zit?” “Ik wou dat ik dood was.” “Ik verloor mijn dromen, mijn huis, mijn werk, mijn herinneringen, mijn laptop, mijn mobiel, mijn boeken, mijn planten, mijn schilderijen, het dagboek dat mijn moeder voor me schreef, ik verloor mijn gevoel van zijn, ik verloor, ik verloor, ik heb verloren, ik ben verloren … ” Ik zal deze plek nooit verlaten, ik zal hier sterven, wat er ook gebeurt.” “Elke keer dat ik mijn ogen sluit, herinner ik me alles weer, die oranje rook die mijn leven veranderde.” “We hebben geen water om het bloed weg te spoelen.”
Ik zag een moeder in stilte huilen, zich flink houdend in het bijzijn van haar kinderen. Ik zag een vader, ontzet, het puin van zijn werkplaats doorzoeken; de werkplaats die zijn familie altijd van eten had voorzien. Ik zag een gezin hun auto inladen met voedsel, matrassen en kussens. Zij verlieten hun huis om een fatsoenlijke schuilplaats te zoeken voor hun twee dochters en pasgeboren baby.
Beiroet is niet gebroken, evenmin als de mensen die hier wonen. Binnen vierentwintig uur hielpen mensen uit het hele land families in Beiroet om hun huizen schoon te maken en om degenen die nog in leven waren te redden. Met dezelfde bezieling hebben mijn collega’s van Medair en ik de afgelopen dagen in Beiroet gewerkt om puin te ruimen, en in te schatten wat de grootste nood is en noodopvang te bieden.
Beiroet heeft ons nodig. Vandaag, temidden van de vernietiging, was ik getuige van de tragedie die in geschiedenisboeken zal worden beschreven; boeken die zullen spreken over een natie die velerlei verdriet en pijn heeft geleden. Maar: een natie die nooit, maar dan ook nooit zal opgeven.
Medair is een noodhulpactie van $ 3 miljoen gestart, gericht op de acute en dringende behoeften aan onderdak en psychologische eerste hulp. We hebben de verantwoordelijkheid genomen voor een van de zwaarst beschadigde wijken, Gemmayze, die bekend staat als het ‘hart van Beiroet’. Deze ramp verergert het lijden van mensen in Libanon die al te maken hebben met een enorme economische neergang en de wereldwijde COVID-19-pandemie.
Uw gift van vandaag kan helpen om hoognodige hulp te bieden aan degenen die momenteel in Libanon lijden. Doneer alstublieft NU.
