Het coronavirus verspreidt zich over de wereld.
In meer ontwikkelde landen is het worstelen om met deze pandemie om te gaan. Maar voor Afrika, het Midden-Oosten en andere regio’s van de wereld, waar al andere noodsituaties aanwezig zijn, wordt het nog veel erger. Hulporganisaties zijn hard bezig om mensen voor te bereiden op een nieuwe ziekte. Tegelijkertijd zijn er uitbraken van mazelen, een hoge mate van ondervoeding, catastrofale overstromingen en chronische voedseltekorten.
Medair-collega’s werken op zeer moeilijk bereikbare plekken van de wereld. Ik denk aan de mensen die ik in Zuid-Sudan heb ontmoet, waar er maar 1 dokter is voor elke 65.000 mensen. Ik denk aan de mensen in Jemen die in de ergste humanitaire ramp van de wereld zitten. En aan Bangladesh, waar 40.000 mensen per vierkante kilometer wonen in het kamp Kutupalong. Ik vrees voor hun levens. De meest kwetsbare mensen lijden buitenproportioneel, zoals altijd.
Zou dit virus, dat zich niets aantrekt van sociale klasse, religieuze overtuiging of nationale grenzen ons eindelijk kunnen verenigen? Willen we ons laten samenbrengen vol medeleven?
Oproep aan regeringen: we hebben wereldwijde solidariteit nodig
De rijkste landen van de wereld zijn door het virus verrast. In Europa en de Verenigde Staten zagen we tekorten aan beschermingsmiddelen voor zorgverleners, beademingsapparatuur voor ernstig zieken en de afwezigheid van noodplannen voor de bescherming van ouderen in zorglocaties. In sommige landen is er een langzame afname van het aantal nieuwe gevallen te zien, maar in de armste landen moet het ergste nog komen. Laten we hen nu helpen.
Ik vraag de regeringen van hulpontvangende landen om hulporganisaties toegang te geven voor het bieden van noodhulp. Door strikte beperkingen van de verplaatsingen van mensen en goederen zitten bepaalde gemeenschappen zonder spullen en deskundig personeel. Geef ons de mogelijkheid om dringende activiteiten op te schalen en essentiële materialen en medewerkers de grenzen over te laten steken.
In het vluchtelingenkamp Kutupalong is het praktisch onmogelijk om jezelf te isoleren om overdragen van het coronavirus te voorkomen. Medair-medewerkers bouwen isoleercentra en bereiden extra bedden voor in verband met de komst van COVID-19.
Oproep aan hulporganisaties en donorlanden: laten we samenwerken.
Onze Medair-teams doen al het mogelijke om lokale zorgvoorzieningen te ondersteunen en de gemeenschappen voor te bereiden op deze nieuwe bedreiging. Maar in alle eerlijkheid: we kunnen het niet meer aan. De rijkste landen hebben medische basisgoederen nodig en door de grote vraag stijgen de prijzen. We werken in de meest fragiele landen en we hebben dringend extra financiële en materiële ondersteuning nodig. Humanitaire corridors moeten geopend worden om de verplaatsing van mensen en hulpgoederen mogelijk te maken. Coördinatie is essentieel om te voorkomen dat er gaten vallen.
Als geen ander laat deze crisis ons zien dat we in hetzelfde schuitje zitten. Op dit moment in de geschiedenis zijn de tegenstellingen groter dan ooit, maar er is één punt waarop we samenkomen: we staan tegenover een onzichtbare vijand. Laten we meer dan ooit tevoren naast de mensen gaan staan die niet in het nieuws komen, maar die mogelijk het zwaarst getroffen zullen worden door COVID-19.
Het is niet gemakkelijk om in een tijd als deze verder te kijken dan je eigen problemen. Maar ik wil u oproepen om te bidden voor hulporganisaties en hen financiële steun te geven. Zij staan op vergeten plekken aan de frontlinie. Geef hen de mogelijkheid om goede hulp te bieden.
Alleen gezamenlijk – als overheden, media, hulporganisaties en donorlanden – kunnen we de impact van COVID-19 kleiner maken voor de mensen die niet in staat zijn om zichzelf te beschermen. We moeten allemaal iets doen. Ik hoop dat deze periode de geschiedenis in gaat als een tijd waarin we samenwerken als nooit tevoren.
Header foto: @Medair/Simon Townsley
