In 2017 ontmoetten we een familie voor wie het niet alleen veel tijd kostte om water te halen, maar voor wie het bovendien erg gevaarlijk was.
“Waar zal ik beginnen?” verzucht Niaz (51), vader van negen kinderen. “Ik kan je zo veel vertellen over de gevaren van water halen. Er gaat vaak iets mis en veel mensen raken gewond.”
Niaz is tijdens het water halen een keer gevallen en brak toen zijn been. Zijn vrouw Wahida (48) moest het van hem overnemen, maar zij was zwanger.
“Ik kocht een stenen kruik en liep daarmee langzaam naar de rivier,” begint ze. “Het was een uur lopen om daar te komen. Het was zo vreselijk koud en er was zo veel sneeuw en ijs. Toen ik bij de rivier aankwam, was hij helemaal bevroren. Er was niets waarmee ik het ijs kon breken om water te scheppen. Uiteindelijk vond ik een steen, gooide die door het ijs en toen kon ik mijn kruik vullen. Ik was ontzettend moe.
Op de terugweg viel ik. Het ijskoude water stroomde over mij heen. Ik probeerde overeind te komen, maar dat lukte niet. Ik riep om hulp, maar niemand hoorde me. Ik was zwanger en ik had het zo koud. Toen zag ik een stok, daarmee kon ik weer overeind komen. Het lukte me om naar huis lopen, maar het was zo gevaarlijk.
“Ik kreeg een longontsteking en was 20 dagen lang heel ziek. Ik kon niet werken en mijn man was ook gewond. Onze kinderen moesten water halen.” Toen we naar het ziekenhuis gingen, zei ik tegen mijn man: ‘Dit is geen leven. Zo kan het niet langer.’
Keer op keer horen we zulke verhalen. Mensen raken gewond tijdens het water halen en worden ziek door het drinken van onbehandeld rivierwater. Sommige families zijn uit het dorp vertrokken omdat het zo moeilijk is om aan water te komen. “We hebben geen geld om te verhuizen en onze kinderen zitten hier op school,” vertelt Niaz.
In 2017 zorgde Medair ervoor dat het dorp een veilige, toegankelijke waterbron kreeg. Daardoor zijn levens veranderd. We hebben ook een gezamenlijke latrine gebouwd en families geleerd hoe ze groenten kunnen verbouwen om hun kinderen beter eten te geven.
“Ons grootste probleem is opgelost,” zegt Niaz. “Nu hebben we heel dichtbij veilig water. We hebben ook tien verschillende groenten geplant bij ons huis. Nu hebben we genoeg eten en genoeg water. We zijn de rest van ons leven gelukkig, want nu hebben we water.”
“Toen onze ouders ziek waren, gingen we zelf [water halen] met een kannetje. We vielen vaak en konden maar een klein beetje meenemen. Op een keer ging ik met mijn zus water halen. Toen vielen we en zakten we heel diep in de sneeuw. Als we nog dieper waren gezakt, dan kon niemand ons meer vinden. We waren heel bang. Maar onze oom hoorde ons schreeuwen. We waren al het water kwijt, maar onze oom redde ons uit de sneeuw. In de winter zijn er ook honden en wolven. Dat is heel eng. Ze kunnen je opeten. We waren dus heel bang toen we vastzaten in de sneeuw. Ik ben zo blij, ik kan nu overdag water halen!” – Mohammed, 7 jaar.
“Mijn been is gebroken toen ik water ging halen. Ik moest naar het ziekenhuis. Nu kan ik zelf water halen. Het is vlak achter ons huis.” – Nadira, de jongere zus van Mohammad.
