Geestelijke gezondheidsproblemen gaan vaak gepaard met een stigma. Dit weerhoudt mensen ervan om hulp te zoeken. Een Syrische vrouw die deelnam aan één van Medair’s psychosociale ondersteuningssessies zei hierover: “Ik wil niet dat mensen weten dat ik hierheen kom. Ze zullen denken dat ik te zwak ben en dat ik mijn tijd besteed aan zaken die niet belangrijk zijn, in plaats van me te richten op hoe ik aan voedsel voor mijn kinderen kan komen of geld kan vinden om ze naar school te sturen.”
We mogen de Syrische vluchtelingen en de miljoenen andere ontheemden niet aan hun lot overlaten. Net als Rashid’s familie worden talloze Syriërs elke dag blootgesteld aan traumatische ervaringen en kinderen groeien op in zeer stressvolle situaties. Mensen zijn ongelooflijk veerkrachtig en in staat om weer op hun eigen benen te staan. Maar wanneer de geweren zwijgen en er geen schoten meer klinken, zullen de emotionele wonden niet van de een op de andere dag genezen. De humanitaire gemeenschap heeft de verantwoordelijkheid om Syrische vluchtelingen te ondersteunen in het genezingsproces. De tijd om actie te ondernemen is nu.
Een geredigeerde versie van dit artikel is gepubliceerd in het Reformatorisch Dagblad.
We cannot fail the Syrian refugees and the millions of others forcibly displaced. Like Rashid’s family, many Syrians are exposed to traumatic stress every day and children are growing up with high levels of stress and trauma. People are incredibly resilient and capable of getting back on their feet. But when the guns fall silent, the emotional wounds will still be there and may prevent people from recovering and rebuilding their lives. The humanitarian community needs to stand with them and help them heal. The time to act is now.
Parts of this article have been published by the Church of England newspaper.
