Afghanistan: Het leven gaat door

De verandering is voelbaar tijdens de vlucht van Kabul naar het zuiden van Afghanistan.

De verandering is voelbaar tijdens de vlucht van Kabul naar het zuiden van Afghanistan. Het lawaai en de smog van de stad verdwijnen. Het bergachtige land van Centraal- en Noord-Afghanistan maakt plaats voor droge, stoffige vlakten. Alleen hier en daar zie je een paar heuvels. Hier geen hoogbouw zoals in de stad, maar huizen van leem. Brede, droge rivierbeddingen kronkelen als slangen door het landschap en langs de akkers rondom de dorpen. Hoe kunnen mensen hier overleven, in deze op het oog eindeloze, barre zandvlakte, die zich uitstrekt tot voorbij de horizon?

We landen en bij het vliegveld worden we verwelkomd door een rozentuin. Dit is niet het stereotiepe beeld van Zuid-Afghanistan, dat zo vaak genoemd wordt als conflicthaard van het land. Ik wacht in de zon op mijn bagage en luister naar de mannen die elkaar hartelijk begroeten. Hier spreken ze geen Dari, maar Pasjtoe.

De cultuur is hier in het zuiden conservatiever, daarom doen we burka’s over onze hoofden als we op weg gaan naar het kantoor. Door groen gaas kijk ik naar de mensen en hun bezigheden in de stad. Een autogarage. Een motorwerkplaats. Fietsenwinkels. En, heel belangrijk in Afghanistan, de bakkers met rijen vers gebakken naan.

Mannen met bruine en beige patus op hun hoofd, een soort sjaal of deken, rijden op motoren en fietsen door de stad. De zon schijnt, maar de winterkou zit nog in de lucht. Er rijden auto’s, kleine vrachtwagens en trolleybussen op straat. Buiten de stad gaat het land over in woestijn.

Op een dag als vandaag is het moeilijk voor te stellen dat er oorlog is in dit land. Toch komen we op deze rustige, zonnige dag controleposten op de weg tegen. Ook de verhalen over recente incidenten herinneren me aan de onveiligheid en de dagelijkse risico’s. Al bijna veertig jaar lang is er conflict.

Wat een impact moet dat hebben op de mensen in Afghanistan. Hoeveel acute noodsituaties, klein en groot, zijn er in al die jaren geweest? De gemeenschappen hebben zich moeten aanpassen en met de situatie leren omgaan. Het leven hier gaat door, maar door het conflict zijn er langzaam maar zeker minder voorzieningen gekomen en ondervinden de mensen de gevolgen daarvan. De wereld ontwikkelt zich razendsnel, maar deze mensen blijven achter. Van achter het groene gaas vraag ik me af of de mensen zich achtergelaten voelen. Hebben ze nog steeds hoop?

De provincie Kandahar heeft een van de hoogste globale acute ondervoedingscijfers van Afghanistan. Vanwege deze levensbedreigende crisis is Medair in 2014 begonnen met voedingsondersteuning in de gemeenschappen vanuit acht mobiele voedingslocaties in de buurt van steden. We hebben goede relaties met de gemeenschappen opgebouwd en onze diensten snel uitgebreid naar 27 locaties op het platteland, waardoor we families konden bereiken die niet veilig of gemakkelijk naar de klinieken konden reizen.


Onze voedingsmedewerkers gaan langs de huizen om kinderen te screenen op ondervoeding. We behandelen kinderen jonger dan vijf jaar die acuut ondervoed blijken te zijn en geven moeders training over basishygiëne en voeding. Onze teams kunnen niet alle problemen in Zuid-Afghanistan uit de wereld helpen, maar we doen ons levensreddende werk in de hoop dat de Afghanen merken dat ze niet vergeten worden.


Wilt u alstublieft een gift geven waarmee de mensen in Zuid-Afghanistan hoop kunnen krijgen?  

Het werk van Medair in Afghanistan wordt mogelijk gemaakt door Global Affairs Canada, Common Humanitarian Fund, Kanton Zürich (CH), Gebauer Foundation (CH) en gulle giften van particuliere donateurs.

Voor deze inhoud is gebruik gemaakt van informatie van Medair-medewerkers in het veld en op het hoofdkantoor. De zienswijzen in dit bericht vallen onder de verantwoordelijkheid van Medair en dienen op geen enkele wijze beschouwd te worden als de officiële opvatting van enige andere organisatie.

CHECK OUR LATEST STORIES